Vandaag is het “the day after” voor me…net teruggekeerd van een driedaagse reünie van onze dienstplichttijd van “lichting 83-1 en 2”. Vlakbij Corbigny in de Franse Bourgogne. Velen van ons hadden elkaar veertig jaar niet meer gezien. Veertig jaar, een half mensenleven.
De grote “disclaimer” vooraf: “in dit stukje worden nogal wat superlatieven gebruikt, die storend kunnen overkomen. Helaas is het onmogelijk om alternatieven te gebruiken”. Want inderdaad het werd een memorabel weekend.
Vooraf had ik mij al voorgenomen dit weerzien met de voormalige dienstmaten te gebruiken om een blog over de nucleaire dreiging te schrijven. Dat was in mijn diensttijd actueel en nu helaas weer. Hoe onze diensttijd eruit zag?
Ons groepje was in 1983 zes man sterk en werd tewerkgesteld bij een onderdeel dat het berichtenverkeer op het hoogste veiligheidsniveau van de NATO moest verzorgen. We hadden allemaal “Atomal screening”. Dit was het hoogste geheimhoudingsniveau (“32”) en wij konden over onze Siemens telexen de communicatie volgen over een eventuele inzet van kernraketten. En laat 1983 nu juist het jaar zijn dat de wereld heel dicht bij de totale vernietiging was.
De NATO hield namelijk een oefening genaamd “Able Archer” en – een lang verhaal kort – de Sovjetunie-baas Joeri Andropov (zeg de huidige Poetin) was ervan overtuigd dat deze oefening een dekmantel was van de NATO om het Oostblok aan te vallen met kernraketten. Een Russische luitenant-kolonel Stanislav Petrov, heeft toen valse meldingen genegeerd en door eigenzinnig acteren en het niet volgen van verplichte procedures voorkomen dat de Sovjetunie de nucleaire tegenaanval ontketende. En hij heeft daarmee de ondergang van de wereld voorkomen.
Wij hadden deze dreiging in die tijd helemaal niet door. Integendeel. Wij vonden elkaar met name na het “inrukken op het eindappèl”. Met “stappen” in diverse steden van ons land en daarbuiten. Rob, Jim, Edwin, Jeroen, Klaas en ik. Wij vormden een jaar lang een vriendengroep. In die prachtfase van het leven: de volwassenwording en alles wat daarbij komt kijken.
Klaas en Jeroen waren er bij onze reünie in het Bourgondische land helaas niet bij vanwege werkverplichtingen. Het initiatief tot de reünie na veertig jaar kwam van mij: de pensionado die hier de tijd voor heeft. Was ik nog “vol aan de bak” geweest, dan had ik deze kans na veertig jaar waarschijnlijk laten passeren. Had er gewoon “de tijd niet voorgenomen”. Maar nu dus wel.
Met z’n vieren bij Rob in een zonovergoten authentieke Bourgondische villa. Rob, die na huisarts in Nederland te zijn geweest, nu al vele jaren zeer succesvol Franse patiënten weer opknapt. Geassisteerd door Linda, zijn vrouw – onze gastvrouw – en Rob’s allerhartelijkste goedlachse assistente. Ja, nu komen de superlatieven…
De “oude koeien” kwamen licht aangedikt uit de bekende sloot. Heerlijke verhalen van jongens die de wereld voor zich hadden.
Onze technicus en handigste van onze club, Jim, woont nu in de buurt van Béziers Zuid-Frankrijk, na een langdurige, geslaagde emigratie naar Silicon Valley in Californië. Samen met zijn vrouw Francesca is hij eigenaar van een zelfgebouwd huis, (zeg maar kasteel) bovenop een berg, opgetrokken uit stenen afkomstig van een oude kathaarse ruïne.
Edwin heeft een gezin gesticht met Colette en is arbeidsdeskundige bij het UWV in Alkmaar. In onze diensttijd was hij ruim meer dan gemiddeld door vrouwen omgeven en ook nu weer is hij de enige man in een team van vrouwen (toeval bestaat niet). Een team dat mensen weer op weg helpt met re-integratie en voorkomt dat mensen aan de zijlijn komen te staan.
Ik heb in mijn leven niet vaak zo uitbundig gelachen als de afgelopen drie dagen. Buikpijn van het lachen. Intensief en langdurig, terwijl de tranen over je wangen lopen. Dat had voor een klein deel inderdaad ook met de drank te maken. In de Bourgogne is rosé denk ik het alternatief voor frisdrank. We hadden dan ook wat in te halen na veertig jaar. Verrassend ook, hoe onze gezamenlijke muziekvoorkeuren zo overeind zijn gebleven (Erasmo Carlos, Sergio Mendez, Jazz en Blues, naast de “core van de sixtees and the seventees”).
Op de paar momenten dat het serieus werd namen we de toestand van de wereld door. We hebben toch niet het gevoel dat we een kernoorlog gaan krijgen. Ondanks dat Poetin in het nauw zit en dat iemand die daar is rare sprongen kan maken. Er zal (hopelijk) altijd een Stanislav zijn die zijn rug recht houdt en de gekte overwint. De wereld zou al heel vaak ondergaan.
Voor mij is het duidelijk. Jawel, liefde is sterker dan haat, vriendschap wint het van de kernoorlog.
En nu even rustig in de tuin gaan zitten….
