Met pensioen en toen?

 Tja… Heerlijk die vrijheid… gaan en staan waar je wilt. Weg die druk waar je al jaren aan gewend bent en die met de dag afneemt. Met pensioen.

Ik heb de stap vroeg gezet, met zestig. Was jarenlang in een eindverantwoordelijke positie, mocht een gezin onderhouden, hypotheek aflossen, mezelf bewijzen dat ik iets kan. Vakanties die altijd te kort zijn. En ja, eerlijk gezegd op donderdag al naar het weekend verlangen en dat weekend dat zo’n beetje rond vier uur ’s middags op zondag al eindigt. Gewoon omdat je dan al aan de week denkt, je verantwoordelijkheid voelt. Het vroege opstaan, de files, de vergaderingen, de tegenslagen overwinnen. Maar ook fijne collega’s, mooie ontmoetingen, werken in andere culturen, behaalde targets, waardering. De medaille heeft twee kanten.

Voor mij was het kantelpunt een vroege ochtend “na Corona”, op de A15 ter hoogte van Sliedrecht, waar ik achter het stuur wakker werd. Even ingedommeld, hard krasgeluid door het raken van de vangrail, die daar heel dicht op de rijbaan is. Gelukkig geen ongeluk veroorzaakt maar wel over de lengte van de Leasebak een nare streep als aandenken.

Ik ben bijna twee jaar met pensioen, heb echt zelf die keuze gemaakt, ongedwongen. Geniet nu van de vrijheid, van lekker kunnen reizen, genieten van kinderen die het huis uit zijn en allemaal op hun eigen manier prachtig in het leven staan. Van mijn mooie lieve vrouw Madelon met wie ik sinds 1986 samen ben. Elke dag sporten. Hardlopen in de bossen van de Veluwezoom, fietsen op de nieuw aangeschafte Santos langeafstandsfiets. Contacten terug intensiveren die door de focus op werk door eigen toedoen op afstand zijn komen te staan…

En toch… Er is dat gevoel van ..wat nu.. 

Voor mij had dit vooral te maken met het ineens “wegvallen” van zo’n duizend collega’s en vele tientallen klanten in binnen-en buitenland. Dat was natuurlijk niet onverwacht als je deze stap neemt, maar is wel een plotselinge overgang. De dynamiek die uit deze groep kwam is hoe dan ook weg. Dat went overigens wel snel.

In gesprekken met “mede-pensionado’s” werd dit gevoel herkend. Tijdens een fietstocht op een zonnige dag in mei, in het Rijk van Nijmegen, wist ik het. Er is dat onbestemde gevoel van “wat nu”… en daar ga ik mee verder. Een blog, interviews van interessante mensen die over dit onderwerp boeiende inzichten kunnen geven. Nadenken, praten, inspireren over de “Derde Helft”.

Welkom op de blog van Met pensioen en toen? 

Wichard Huigen