Luisterend naar heerlijke “Franse Jazz”, schijf ik deze blog. In ons huisje in Frankrijk, met een knapperende haard en buiten regenvlagen die een uurtje geleden nog in Groot Brittannië waren…
Ik hou van Frankrijk. Van de prachtige taal, de lekker eigenwijze mensen, het eten, het landschap. Het is maar een kleine zes uur van ons huis in Nederland en zo heel anders. Geen hectiek, veel ruimte en ook een beetje terug in de tijd. Zo anders.
Nederland munt volgens onze buren – de Duitsers, de Belgen, de Engelsen – uit in efficiency. Als je You Tube “holiday in the Netherlands” of “Urlaub in den Niederlanden” intypt dan krijg je hartverwarmende reportages. Hoe mooi ons land is, molens-tulpen-wiet, relaxte bewoners, ons pragmatisme, hoeveel fietsen er per inwoner zijn. Rode draad is onze ongelooflijke efficiency. We zijn gewoon ijzersterk in organiseren. En ik denk dat dat heel waar is. Een uitmuntende infrastructuur, hoe we in staat zijn om grootschalige festiviteiten soepeltjes te laten verlopen, hoe de fiets de baas is in de steden.
Nee, dan Frankrijk. Macron heeft het er in de Senaat doorheen gekregen. De pensioenleeftijd stijgt van 62 naar 64 jaar (waarbij wel uitzondering gemaakt wordt bij fysiek zware beroepen). Met ongelooflijk sterke weerstand. President Macron liet al bij zijn aantreden weten dat hij het pensioenstelsel wilde hervormen. Volgens hem is dat nodig omdat de Franse bevolking vergrijst: een relatief kleine groep werkenden betaalt het volledige pensioen van een steeds groter wordende groep gepensioneerden. Dat systeem is straks onbetaalbaar, aldus Macron.
Een groot verschil met de situatie in Nederland, waar inmiddels 67 jaar op de teller staat. De Fransen die de straat op gingen deden dit vanuit de gedachte dat je werkt om te leven en niet leeft om te werken.
Tja, ik snap ze… sinds de laatste tijd..
Als ik eerlijk ben heb ik ook vele jaren geleefd om te werken. Ik vond het ooit denk ik het allerbelangrijkst. En waar je focus aan geeft, is een goed resultaat het gevolg. Dus een hoge mate van welvaart, met inlevering van tijd. Ik heb het geluk gehad met een vrouw die me dit vergaf en intussen “de gaten dicht liep”…
Nu, in de andere tijdzone die Frankrijk heet, weet ik dat ik fout zat…Je werkt om te leven en niet andersom. Ik heb nooit echt begrepen wat het is om “in het nu te leven” ..Ik dacht altijd aan morgen en overmorgen…
Pas sinds mijn vroegpensioen- en dan niet eens in de eerste maanden- maar pas eigenlijk sinds de laatste maanden voel ik het. “Leven in het Nu”. Scherpe observatie, weten, rust.
Frankrijk heeft, denk ik, gelijk. Dan maar iets minder welvaart. Maar ja, het moet uiteindelijk wel ergens vandaan komen en ik denk dat Macron er goed in zit met z’n compromis, zo rond de 64. Vive la France!