“Duizend weken”

Ons leven op deze mooie planeet is, zoals we allemaal weten, maar tijdelijk en we zitten met z’n allen min of meer in dezelfde “shift”. De een stapt eerder uit dan de ander, gemiddeld hebben we zo’n tachtig jaar in relatief goede gezondheid te besteden. Misschien minder, maar misschien ook meer. Niemand weet het. Als je dan zoals ik, de zestig gepasseerd bent, heb je nog pakweg duizend weken voor de boeg. Dat klinkt anders in mijn oren dan twintig jaar.

De laatste tijd ben ik geschrokken van berichten van veel jongere mensen die recent aan ziektes, en dan vooral vormen van kanker, zijn overleden. In mijn omgeving en mijn voormalige werkkringen lijkt een trieste sterke toename. Met alle pijn, gemis en verwerking tot gevolg. Ik heb er geen verklaring voor en wil dat ook niet hebben. Wel bevestigt het mijn idee van de tijdelijkheid en de kostbaarheid.

Dat idee van nog duizend weken heb ik niet bedacht, maar heeft me wel aan het denken gezet. Elke week wordt in deze denkwijze kostbaar en belangrijk. Toen ik nog vol in het werkzame leven de weken voorbij zag vliegen, had ik gewoonweg de tijd niet om over een eventuele eindigheid na te denken. De weken, maanden, jaren gingen supersnel, gedreven door targets en maandcijfers. Zodra de doelstellingen van het jaar gehaald waren, ging de “teller” op nul om weer maximaal in de versnelling vooruit te knallen. Nu ik ruim twee jaar heerlijk met pensioen ben, is er zeker van vertraging sprake. Door je bewust te zijn van de kostbaarheid van de tijd, ga je andere zaken belangrijk vinden.

Op een scheurkalender las ik dat alleen je kinderen zich na jouw dood de vele overuren die jij maakte zullen herinneren en er is niet één chef die zich jouw hoge plichtsbesef straks herinnert. Werken, hoe belangrijk ook voor het inkomen en de zelfverwerkelijking, is slechts een middel. Het belangrijkste is je te ontwikkelen tot een fatsoenlijk mens met een hechte club familie en vrienden om je heen. En dat is eigenlijk veel belangrijker dan al die weken die je in een kantoor doorbrengt (tijdens oeverloze vergaderingen). Vind ik.

Dit bedacht ik na weer teruggekeerd te zijn van een heerlijke wintersportweek in Oostenrijk. We hadden een chalet gehuurd – ski in / ski out – waarbij alle kinderen met aanhang en de hond hebben genoten van het samenzijn, intensief skiën, lekker eten en drinken. Deze week telde echt voor twee, dus zomaar een weekje ingehaald van de duizend….