Watersnood in Pas de Calais

Via een laatste nog open weg is het ons gelukt om het rampgebied in het noordwesten van Frankrijk, op de grens van Picardië en Pas de Calais, te verlaten en zijn we sinds gisteren weer terug in ons goed georganiseerde Nederland. Watersnood in Pas de Calais.

Het was een zeer regenachtig weekje in ons tweede huis, dat gelukkig hoog en droog is gelegen, op een kleine driehonderd meter hoge heuvel. De open haard aan, wijntje erbij en sportieve wandelingen in harde wind en regen. Ultieme herfst.

Ons huis staat niet ver van de historische vestingstad Montreuil sur Mer en deze streek is het hevigst getroffen gebied van de regio. De hele week geteisterd door aanhoudende zware regen en stormachtige wind. Code rood werd al op maandag afgegeven en het FR-alert ging dagelijks af. Wat heet dagelijks – met name ’s nachts – en hierdoor wist ik weer waar ik mijn mobiele telefoon had gelegd.

Een totaal andere beleving hadden de meer dan 200.000 mensen om ons heen. Zoals de inwoners van het dorp vijf kilometer ten noorden van ons, die allemaal hun ondergelopen huizen moesten verlaten. Overnachten op veldbedjes in de naburige sporthal. Ook vele tachtigjarigen. Arme oude mensjes, die dit in deze mate nooit eerder hebben meegemaakt.

Je huis op een heuvel of in het dal. Allesbepalend. Het verschil van niet veel aan de hand of ronddrijvende huisraad en achterblijvende modder…Verschrikkelijk veel schade.

Het normaliter kleine riviertje de Canche is uit haar oevers getreden, als gevolg van dagenlang aanhoudende zware regen. De grond in de verre omtrek is totaal verzadigd, het water kan niet zakken door de rotsachtige ondergrond. Duizenden stroompjes vinden klaterend een weg naar de Canche en vergroten het probleem per minuut. Dit is de laatste honderd (!) jaar in deze mate nog niet voorgekomen. Hele valleien onder water. Op de dag van vertrek was het waterpeil door de aanhoudende regen nog aan het stijgen.

De situatie wat mij betreft vergelijkbaar met de recente situatie in Valkenburg, Zuid-Limburg, waar de Geul verwoestend de boel onder water zette. Wat is de natuur sterk en wat zijn we ondanks onze hoge stand van techniek nog steeds enorm kwetsbaar. Ik moet onwillekeurig denken aan onze Nederlandse situatie, aan “Amersfoort aan Zee”… Dat twee derde van ons mooie land onder water verdwijnt, samen met de Malediven, Tuvalu, het zuiden van de VS en nog wat prachtige palmeneilanden in de Zuidzee.

Ik hoop dat het anders gaat. De mens kan veel stuk maken, maar ook op technologisch gebied heel veel. Ook de goede dingen. We gaan het zien.

Voor mij is het duidelijk dat je als eenvoudig mens de juiste keuzes moet maken.

Stil te staan bij de “cross road”..

Het kruispunt: ga ik rechtsaf of ga ik linksaf. Een keuze heeft consequenties. En als het tegenvalt, accepteer het. Leren. (koop ik een huis op een heuvel of bij die – op mooie zomerdagen – leuke meanderende rivier…)

Ik geloof in eigen verantwoordelijkheid.

In het maken van de juiste keuzes en daarmee onlosmakelijk ook in het maken van fouten. Achteraf verkeerde keuzes doen pijn, maar vergroten ook het leervermogen (morgen doe ik het anders, morgen doe ik het beter).

Nee, zeker geldt dit niet voor al die mensen die nu in de ellende zitten, dat is hen gewoon overkomen. De waarheid is ook: “je woont, waar je woont” en dan kun je gewoon vette pech hebben. De waarheid is ergens in het midden. Tussen “vette pech” en het maken van de juiste keuze. Leven.