In 2012 heb ik Peter Moerland leren kennen, tijdens de bouw van de tank terminal “Westpoort” van VOPAK , in Amsterdam. Het bedrijf waar ik toen voor werkte, was onderaannemer van de BAM Groep, en Peter was de projectleider op het succesvolle project. Ik heb Peter ervaren als een van de beste projectleiders die ik in mijn loopbaan ben tegengekomen. Gefocust, vakkundig, “in control” en met oog voor zijn 250 werknemers en 40 onderaannemers. Peter is al een aantal jaren actief als vrijwilliger op de Zaanse Schans en zet zich in voor het behoud van dit schitterende erfgoed. Hieronder beschrijft Peter zijn pensioentijd, door de ziekte Parkinson gedomineerd.
“In 1992 sloten we een nieuwe hypotheek af met een looptijd van 25 jaar. Het idee ontstond dat de aflossing ook het moment zou kunnen zijn om de stoppen met werken. Onbewust hebben we daar de basis gelegd voor het “financieel fit” zijn anno nu. Ik ben inmiddels met pensioen op de leeftijd van 66 jaar en 9 maanden.
Begin oktober 2015 kreeg ik de diagnose Parkinson. Je denkt dan “ik ben sportief, heb een dijk van een conditie en ik leef gezond, hoezo Parkinson?” Kort daarvoor had ik nog twee jaar in de olie & gas industrie van Libië gewerkt tot we moesten vluchten omdat de burgeroorlog volledig escaleerde. Zoiets geeft heel veel stress en dat is niet goed voor je als je gezond bent en helemaal niet als je Parkinson hebt. Ook al weet je dat dan nog niet. Terug in Nederland merkte ik dat schaatsen op de ijsbaan voor geen meter meer ging. In het begin denk je het komt wel weer goed. Maar het kwam niet goed. Via huisarts naar de neuroloog en kort daarna heb je een nieuw vriendje. Parkinson.
In de olie & gas industrie had ik een leuke, dynamische, drukke en ook stressvolle baan. Ik voelde me gezond. En dat met die Parkinson, ik had voor hetere vuren gestaan. Ongemerkt ben je een muur aan het bouwen waar je op een gegeven moment tegenaan knalt. Dat moment kwam in oktober 2017, met het overdonderende besef dat mijn werkzame leven voorbij was. Dat heb ik als één van de meest angstaanjagende momenten in m’n leven ervaren en ik was wel wat gewend op dat gebied.
De klassieke rouwcurve doorlopen. Je komt in een onbekende wereld terecht waarvan je niets weet. Ik probeerde om de regie over mijn leven terug te krijgen en dat lukte moeizaam. Veel vragen, mijn eigen dossier opbouwen, gesprekken vastleggen, bevestigen en kortom overal zelf achteraan gaan. Een cruciale factor in dit proces was positief, vasthoudend en vriendelijk te blijven om zo alle partijen te bewegen om de juiste dingen te doen. Dat kost enorm veel energie en moest vaak gebeuren na weer een nacht van bijna geen slaap. Ik heb af en toe zwarte sneeuw gezien en vertwijfeld gedacht, hoe moet ik hier ooit uitkomen? Na driekwart jaar begon ik weer een klein beetje grip te krijgen op mijn leven en nog twee jaar verder was er eindelijk wat rust in de tent.
Lang blijven stilstaan bij wat niet meer kon zou me niet verder brengen en stilzitten is het domste wat je kan doen met Parkinson. Was in het begin niet eenvoudig en behoorlijk confronterend. Op een gegeven moment kwam het inzicht “stoppen met mekkeren, pak je leven weer op en maak er wat van”. Wat niet meer gaat is niet meer van belang, richt je alleen nog op wat nog wel kan. Soms ga je te ver en dan volgt de rekening met een paar stevige off-dagen. Ik denk toch dat deze beslissing bepalend is geweest voor mijn huidige situatie en ik doe alleen nog dingen die ik leuk vind en vermijd situaties die stress opleveren. Stress en Parkinson is een heel slechte combinatie.
Ondanks het abrupte einde van mijn loopbaan – in 1974 gestart als monteur en 45 jaar later afgezwaaid als operationsmanager off-shore projecten / projectdirector – kijk ik met veel genoegen terug op een bepaald niet saaie carrière. Met name in de energie opwekking, tank terminals en olie & gas industrie in Nederland en ook internationaal. Nigeria (1996) was een ongelofelijke cultuur shock. Roemenië in 2002 in mindere mate ook. Deze ervaringen en 2013-2014 Libië, hebben mijn kijk op de wereld wel bepaald. Twee hoogtepunten zijn het nieuwbouwproject van de Vopak Westport Terminal in Amsterdam, waarbij ik van tenderfase in 2009 tot en met oplevering in 2012 betrokken was, en mijn laatste project in 2017, de succesvolle ombouw van de Noorse FPSO tanker Petrojarl bij Damen Shipyards in Schiedam.
Door o.a. mijn pensioen bewustzijn wist ik wat onze financiële positie was op het moment dat ik gedwongen moest stoppen met werken. Ik had geen idee hoe mijn inkomen zich zou ontwikkelen, maar wel over mijn eigen financiën. Dat gaf een zekere rust en heeft mij absoluut geholpen om door die gitzwarte periode heen te komen.
Met de drie thema’s “mentaal fit, financieel fit en fysiek fit”, kun je m.i. niet vroeg genoeg beginnen. Mijn motto is “Life isn’t about waiting for the storm to pass, it’s about learning to dance in the rain”. In de praktijk komt het neer op “er is altijd iets te doen” en “het maximale eruit halen”. Of het dankzij of ondanks die instelling is dat ik zeven jaar na eerste indicatie nog steeds in staat ben om het maximale eruit te halen en voor hoe lang nog, geen idee. Ik ga langzaam maar zeker achteruit, maar zelfs als je gezond bent wie kan dat met zekerheid voorspellen?
Over voorspellen gesproken, die nieuwe pensioenwet? Begrijp er niets van. De Engelsen hebben een fantastisch spreekwoord ‘If it ain’t broken, don’t fix it!’, op weg naar een miljarden verslindende nieuwe crisis?”
Peter Moerland
