De foto hier boven, is in Khartoem – Soedan ( Afrika ), genomen van het terras van het guesthouse. Hier zie je hoe de omgeving er uitziet. Midden op de foto zie je de hutjes van vluchtelingen, ze wonen er met tientallen. Vluchtelingen worden niet opgenomen in een “Ter Apel” maar moeten zelf maar iets regelen en bouwen hutjes of trekken in een niet afgebouwd pand. Zo wonen er vele tienduizenden mensen door de stad heen.
Adriaan Schipper, “pootjebaden” in de Nijl, in Soedan
Met pensioen?
Eigenlijk ben ik niet met pensioen omdat ik voor een tussenoplossing heb gekozen. Met 59 heb ik besloten alleen nog werk te doen wat ik echt leuk vind. Daardoor is het geen probleem dit zo lang mogelijk te blijven doen. Ik ken ook zeventigers die nog dit werk doen, dus deze tussen-pensioen oplossing is voor mij ideaal.
Op 27-jarige leeftijd begon ik als expat, eerst in Kameroen en later in Suriname. Daarna heb ik vooral in Nederland gewerkt. Nu in het laatste deel van mijn werkzame leven doe ik weer opdrachten in het buitenland en wil ik dit zo lang mogelijk blijven doen, oftewel, tot het fysiek niet meer gaat.
Leven en werken in Khartoem – Soedan
Van de laatste opdracht die ik in Soedan deed zal ik een korte impressie te geven. Een maand voor vertrek werd ik gevraagd of ik naar Khartoem wilde reizen omdat er ondersteuning op Finance en Operations nodig was. Dan heb je wat tijd om erover na te denken en je voor te bereiden door o.a. gesprekken, lezen, visa en veiligheidstraining. De reis is soepel. Eerst vier uur naar Istanboel, dan nog vier uur naar het zuiden en dan ben je in Khartoem. De hoofdstad met 7-8 miljoen inwoners, gelegen in Soedan dat 45 keer zo groot is als Nederland.
Waar je ook bent, werk is toch weer gewoon met mensen omgaan, problemen oplossen, computerwerk, vergaderen, plannen, regelen en rapporteren. Het mooie is wel dat je een andere cultuur om je heen hebt, aardige mensen, die veel minder van je verschillen dan veel Nederlanders denken.
Omdat ik boven het kantoor, in het guesthouse verbleef, in een wijk met ’s avonds weinig licht en geen expats, moest ik ’s avonds binnenblijven. Dat was de aanleiding om mijn dagritme aan te passen. Om zes uur opstaan, 30-40 minuten wandelen, meestal langs de Nijl. Om zes uur ’s ochtends in januari loop je al in je overhemd, koud is het daar nooit. Daarna douchen en ontbijt. Reistijd had ik niet en was om acht uur op het werk. Werken tot ca. 16.00 uur, dan de 30 minuten middagwandeling en nog twee uurtjes werk. In de avond koken, face-timen met mijn vrouw, gevolgd door wat lezen, studie, schrijven en NPO Start kijken.
Wat daar nou leuk aan is? Eigenlijk is alles wel leuk in zo’n andere cultuur, het geeft veel nieuwe prikkels. Het doet je ook meer beseffen hoe geweldig wij het in Nederland hebben. Mensen leven in Soedan al meer dan dertig jaar onder een militaire dictatuur. Ook vonden hier gruwelijkheden plaats. In Darfoer, de westelijke provincie in Soedan. Darfoer is vrijwel net zo groot als Spanje.
Dit doet wat met de mensen, want het gevoel van hoop op betere tijden vervliegt na decennia van onderdrukking. In de weekends – de vrijdag en zaterdag in de Islamitische landen – ga je dan bijvoorbeeld tennissen, of wandelen naar de Nijl. Veel is er niet maar zo wandelende, waarbij ik nog eens een dertien kilometer tocht liep door de stad (waarbij ik helemaal geen enkele blanke tegenkwam), besef je je wel dat dit wel uniek is. Je bent in een totaal andere wereld. Pijnlijk zijn wel de vele zwervers en bedelaars die je veelvuldig ziet. Ook zie je in de stad vrijwel alleen maar kapotte straten, aan onderhoud wordt nauwelijks aandacht besteed.
Foto: Sudan Tennis Association Centercourt. Om 7.30 uur spelen. Na 10 uur is het te warm. Dit complex moest de mooiste tennisclub van Afrika worden. Jammer genoeg wel wat in verval
Wat het werk echt leuk maakt, is vooral omdat je actief bent bij een hulpverleningsorganisatie en door jouw kennis wat kunt bijdragen aan verbetering van de organisatie en daardoor ook de mensen die daar leven. Door je ervaring kun je snel verbetering brengen in organisatorische problemen, processen en organisatie.
Advies
Voor iedereen is de periode naar pensioen weer anders. Met dit verhaal wil ik vooral aangeven dat wanneer je met je huidige werk wilt stoppen en richting pensioen gaat er ook nog tussenoplossingen bestaan. Dat kan voor iedereen weer anders zijn. Vrijwilligerswerk, advieswerk, noem maar op.
Wel adviseer ik mensen een plan te maken. Vanuit werk helemaal niets doen maakt je niet gelukkiger. Maak een plan. Blijf wat doen.
Voor mijn “FYSIEK” tennis ik 2-3 keer in de week en zorg ook voor 70.000 stappen per week. Maar ook je “MENTAAL” moet je goed bijhouden. Studie, werk, creatief, het kan van alles zijn maar het gezegde “ledigheid is des duivels oorkussen” geldt wel degelijk ook voor pensionado’s.