Tijdens mijn werkzame leven heb ik het geluk gehad om ook in andere landen en werelddelen te kunnen werken. Dan kijk je met die inwoners van andere landen op een andere manier naar Nederland. Als het ware van “buiten naar binnen”. Het beeld wat je op afstand van Nederland krijgt is dan vaak veel positiever. Ben je continu in Nederland, zie je de tekortkomingen en vergeet je snel hoe goed ons land is georganiseerd. Een voorbeeld is onze Medische Zorg, voor iedereen beschikbaar en heel dichtbij. Een ander voorbeeld is ons veilige wegenstelsel en het relatief lage ongeval percentage.
Een commentaar wat me is bijgebleven, betreft een gesprek met een collega in Libië. Net na de val van Khadaffi. Dat land is nu al jaren overgeleverd aan rivaliserende bendes die een normaal leven onmogelijk maken. Deze collega vergeleek Libië met Nederland en stelde dat ons land uiterst stabiel is door de gevestigde instanties die sinds vele decennia een lange termijn strategie volgen. Wie er in Nederland ook aan de macht is, de veranderingen zijn geleidelijk en “behapbaar”. In Libië ontbreken goed georganiseerde overheidsinstituties en werkt een machtswisseling ontwrichtend. Met chaos als gevolg.
Nu maak ik de “brug” naar het voorgenomen wijzigen van ons Pensioenstelsel, het onderwerp van deze reeks. Het Wetsvoorstel toekomst pensioenen (Wtp).
We gaan in Nederland niet over “een nacht ijs”. Stelselwijzigingen worden intensief voorbereid, plannen worden uitgewerkt door een hoogopgeleid ambtenarenapparaat. Er vindt uitgebreid overleg plaats met inspraakmogelijkheden en draagvlak wordt georganiseerd. Dat zien we ook terug bij de grootste stelselwijziging die in de maak is, betreffende ons pensioen. Nooit eerder is er na de Tweede Wereldoorlog in Nederland een wetswijziging doorgevoerd met het prijskaartje van 1500 Miljard ( ! ) euro. Een wijziging met de grootste financiële omvang ooit. Dat mag niet falen, dat moet slagen…
Mijn bestudering van de Pensioenwetswijziging ben ik gestart met het lezen van de brief van Minister Carola Schouten, gericht aan de Tweede Kamer, (“Evenwichtige transitie”, van 6 oktober). Zij is Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en de brief is haar antwoord op Kamervragen zodat een evenwichtige transitie naar een nieuw pensioenstelsel slaagt. Het document van 11 pagina’s is goed leesbaar en ademt zorgvuldigheid. Voor mij als leek ziet het er goed doordacht uit. Met name is er gedetailleerd aandacht voor het zogenaamde “invaren”. Het overzetten van de geldbedragen uit het oude stelsel naar het nieuwe.
Op 3 november vindt de plenaire behandeling in de 2e Kamer plaats. Ik zie lege bankjes in de Kamer en er zijn slechts een paar pensioen woordvoerders van een aantal politieke partijen aanwezig. Wonderlijk, gezien de enorme impact die de Wet gaat hebben voor iedere Nederlander, jong en oud.
En Minister Carola Schouten, helemaal alleen namens het Kabinet.
In een gloedvol ander half uur durend betoog, fileert het zelfstandige Kamerlid Pieter Omtzigt het voorgenomen plan. Zijn commentaar samengevat: “De nieuwe pensioenwet kent een aantal ernstige tekortkomingen, zoals het gebruik van irrealistische aannames (lage inflatie), het nabestaandenpensioen (kan 0 zijn), gebrekkige rechtsbescherming, beleggen met geleend geld..”
Ai. Wat mij vooral treft is zijn opmerking dat deze wijziging het grootste of wellicht een na grootste bezit van de Nederlander betreft, zonder dat de burger er enige inspraak in heeft wat er met zijn geld gebeurt. Uiterst correct verwoordde Omtzigt zijn grote irritatie dat zijn eerdere vragen geheel onbeantwoord zijn gebleven en dat hij een grote hoeveelheid onderbouwde informatie mist, betreffende uitvoeringsvraagstukken.
Wat nu bij mij blijft is een gevoel van een ongelooflijke gebrek aan diepgang, bij dit o zo belangrijke besluit. Waar is die eerder geroemde zorgvuldigheid? Ik zag dat de Minister aantekeningen maakte tijdens het betoog van Omtzigt. Want naast de keiharde en duidelijke kritiek, kwam Omtzigt diverse malen met handreikingen en verbetervoorstellen. Uiterst constructief in mijn ogen.
Of er iets mee gedaan zal worden, moet blijken. Wordt vervolgd…
1 gedachte over “Het nieuwe pensioenstelsel ( 2 )”
Dat één Dinar briefje ken ik, na het mislukken van de Arabisch lente en de chaos in Libische maatschappij dacht ik bij mijzelf als ik iemand in Nederland hoorde klagen dat de Regering niet functioneerde, “ je moest eens weten wat het is als een regering echt niet functioneert”. Ik heb dat in het Libië in 2013 en 2014 zelf mogen ervaren. Voor mij was het in ieder geval nooit meer klagen over Nederland. Tot het ontluisterende één april 2021 het kabinetsdebat ‘Functie elders over Omtzigt ’ waar premier Rutte een acute vorm van geheugenverlies kreeg en mevrouw Kaag het ‘hier scheiden onze wegen (met Rutte)’ uitsprak om vervolgens schaamteloos met Rutte IV als het D66 Kaag I kabinet verder te gaan. Er volgde een aaneenschakeling van crisis situatie’s, ik ga ze niet allemaal noemen, maar die ertoe geleid dat wij inmiddels ook een disfunctionele regering hebben die met miljarden euro’s smijt of het pepernoten zijn.
Ik heb het betoog van Pieter Omtzigt over het nieuwe pensioen stelsel met open mond zitten te bekijken, tel daarbij op de door Nederland zelf gecreëerde Stikstof crisis en hoe we een Energietransitie in gerommeld worden. Met de Kaag 1 regering zien we hoe de crisis situaties kunstmatig instant gehouden en ze feitelijk steeds erger gemaakt worden.
Als indertijd de Deltawerken zo aangepakt waren, was er in ieder geval geen klimaat zorg over een stijgende zeespiegel. De mondiale klimaatbijeenkomst kon gehouden worden in de luxe badplaats Amersfoort aan Zee. De Randstad was Randzee met alle ruimte om de windturbines te plaatsen.
Terug naar de nieuwe pensioen stelsel crisis, het nieuws wordt gedomineerd door voor- en tegenstanders van Zwarte Piet terwijl er € 1400 miljard crisis staat voor de deur.
En het is oorverdovend stil…………