Deze drie elementen vormen samen het opvoed-concept van de wereldberoemde Amerikaans / Mexicaanse hondentrainer Cesar Millan.
Wikipedia citerend: “Cesar Millan is geboren en opgegroeid in Mexico. Hij stond dicht bij de natuur en heeft naar eigen zeggen in die periode de taal van de honden geleerd. Toen hij dertien jaar was stond hij in zijn omgeving al bekend als “El Perrero”, Spaans voor “de hondenjongen”. Deze naam heeft een negatieve lading, iemand wordt zo genoemd als hij altijd bij honden is en naar ze ruikt. Als jongvolwassene ging hij illegaal naar de Verenigde Staten en is daar, zonder een woord Engels te spreken, begonnen in een hondentrimsalon. Al snel stond hij bekend als the Mexican guy who can walk a pack of Rottweilers (de Mexicaanse jongen die een roedel rottweilers kan uitlaten).”
Ik vind het ontzettend knap hoe hij als illegale vluchteling in de Verenigde Staten – het Engels niet machtig – het uiteindelijk heeft geschopt tot een wereldwijd bekende trainer, met enorm veel invloed en die daarmee zeer vermogend is geworden. Wat mij betreft een voorbeeld voor de duizenden mensen die naar onze Westerse landen komen om hier een beter bestaan op te bouwen. Onze open samenleving biedt, vind ik, schitterende kansen voor hen die echt willen. Er zijn kansen genoeg, maar je moet het wel zelf doen. Ja, daar komt geluk bij kijken en je doet het nooit helemaal alleen, maar toch… uiteindelijk moet je het wel zelf doen.
Ik ben het dan ook zeer oneens met de steeds meer gehoorde visie dat succes slechts een kwestie van geluk is. Dat waar “je wiegje staat” allesbepalend is. Zeker, de startsituatie heeft een grote invloed, maar dit als uitgangspunt te nemen legitimeert “slachtofferschap”. Geeft allen een excuus om falen aan de omstandigheden toe te schrijven. Ontneemt een eigen verantwoordelijkheid. En juist het nemen van de eigen verantwoordelijkheid – van “ownership” – bepaalt naar mijn mening of iemand achterop blijft of zoals Cesar een voorbeeld wordt.
En met hem vele anderen. Zoals de Syrische vluchteling Mohad Altrad – oorspronkelijke naam Mohamed Altrad -geboortedatum onbekend- en die is opgevoed door zijn oma. Mohad heeft zichzelf leren lezen en is als alleenreizende zeventienjarige vluchteling in de jaren zeventig in Frankrijk terechtgekomen. Veertig jaar later, in 2015, gekozen tot “Wereldondernemer van het jaar” en eigenaar van het zelf opgebouwde miljardenimperium Altrad. Het conglomeraat is actief in meer dan vijftig landen met ruim 40.000 werknemers. Ik heb in 2012 en 2013 zelf leiding mogen geven aan een klein onderdeel van deze onderneming; het bedrijf Hertel in het Midden Oosten.
Ik weet dat de bescheiden Mohad Altrad zeer geliefd is bij zijn werknemers. Hoewel hij zijn eigen filosofie uitdraagt, ook Mohad het principe van “liefde, respect en vertrouwen” uitstraalt.
Hoe mooi zou het zijn als onze “bovenlaag” volgens dit principe zou leven. Liefde voor onze bevolking, respect voor onze geschiedenis en dat zij vertrouwen uitstraalt in een glorieuze gezamenlijke toekomst. Dan zou er bijvoorbeeld van een vertrouwenscrisis in “de Politiek” geen sprake zijn. Dan zou de huidige regering zonder angst de verkiezingen in maart tegemoet kunnen zien. En om te overleven niet allerlei politieke spelletjes nodig hebben. Zoals de gecreëerde schijntegenstelling met GroenLinks en de PvdA. Of het kansloos pleiten voor herinvoering van de dienstplicht. Of de impulsactie van de kostbare energietoeslag.
“Wat je geeft, krijg je terug”. Ook op “kleine schaal” is het principe van “liefde, respect en vertrouwen” de sleutel voor een harmonieus samenleven. Bijvoorbeeld in de opvoeding van kinderen. Of in de familie, met de buren, met collega’s. Het kan alleen maar helpen. Wij passen het toe in de opvoeding van onze half jaar oude pup “Dibbes” . Hij ontwikkelt zich tot een uiterst enthousiaste maar ook eigenwijze stoere Duitse Pincher. Een aanwinst voor de familie. We voeden hem op met de praktische aanwijzingen gebaseerd op Cesars filosofie.
Dat ging de afgelopen nacht overigens helemaal mis. Dibbes vond zijn vaste slaapplaats – de bench – deze keer geheel ongeschikt. We verblijven in ons vakantiehuis in Frankrijk en dat is voor hem nog geen door en door vertrouwde omgeving. Hij heeft ons dan ook wakker gehouden met geklaag en geblaf in alle toonaarden. Ja, het kostte inderdaad even heel veel moeite om liefde en respect te tonen. En het vertrouwen dat hij ieder moment weer stil zou zijn en zou gaan slapen was ook verdwenen….Liefde, respect en vertrouwen moeten kennelijk dagelijks opnieuw uitgevonden worden…
